Αντλώντας από την κονστρουκτιβιστική θεωρία, ο Michael Barnett και η Martha Finnemore αμφισβητούν την παραδοσιακή ρεαλιστική αντίληψη ότι οι διεθνείς οργανισμοί είναι λειτουργικές δομές που έχουν δημιουργηθεί από τα κράτη για να διευκολύνουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Οι συγγραφείς εστιάζουν στη διαδικασία μέσα από την οποία δημιουργείται και εξελίσσεται η γραφειοκρατική κουλτούρα και στον τρόπο με τον οποίο οι πλέον εσωτερικευμένες νόρμες της καθορίζουν στη συνέχεια τον τρόπο με τον οποίο οι γραφειοκράτες αντιλαμβάνονται την ταυτότητα και την αποστολή των διεθνών οργανισμών. Οι διεθνείς οργανισμοί παράγουν, μέσα από τους μηχανισμούς της δικής τους εσωτερικής γραφειοκρατικής κουλτούρας, νόρμες και κανόνες για τον κόσμο. Χάρη στη νομιμοποίηση και την εξουσία που κατέχουν ως γραφειοκρατίες, οι διεθνείς οργανισμοί διεκδικούν και, πολλές φορές αποκτούν, τη δύναμη να κατασκευάζουν την κοινωνική πραγματικότητα και να νοηματοδοτούν τον κόσμο, διαμορορφώνοντας τις ερμηνείες με τις οποίες γίνονται αντιληπτές κάποιες πτυχές της πραγματικότητας, ασκώντας κατ\' αυτό τον τρόπο επιρροή στη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο τα κράτη αντιλαμβάνονται και ορίζουν καταστάσεις, συμφέροντα και αντιλήψεις. Ωστόσο, οι ίδιες νόρμες που χαρίζουν στους γραφειοκρατικούς οργανισμούς, όπως οι διεθνείς οργανισμοί, την αμεροληψία και τον ορθολογισμό τους, μπορούν να εξελιχθούν σε παθογένειες που τους οδηγούν σε ερμηνείες του κόσμου και κατασκευές της κοινωνικής πραγματικότητας οι οποίες κλείνουν τα μάτια τους ακόμα και μπροστά στις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές.